Everton’ın gol atma tehdidi olmaması, onları Şampiyonaya kadar takip edebilecek bir zayıflık.

Başlama vuruşunda Kop’taki pankart basitçe ‘1995’ diyordu ve Everton’ın en son ne zaman bir şey kazandığını belirtmek içindi.

Ancak Frank Lampard’ın takımı için bu, asla kazanmakla ilgili olmayan bir gündü. Kaybetmemekle ilgiliydi.

Bir süre Everton bunun için iyi görünüyordu. Bu, uzun bir farkla sezonun en kötü performansı değildi. Çalışkan, organize ve Anfield’da devrilmemek için her şeyden önce karşılanması gereken fiziksel zorluklara hazırdılar.

Ancak sonuçta bir kusur vardı. Liverpool’daki bir maçtan tek bir puan bile alacaksanız, o zaman sadece Jurgen Klopp’un takımı her zaman alacağı için puan almalısınız. Everton gol atamadı ve hatta yanına bile yaklaşmadı.

Eklenen zamana kadar Richarlison, Everton’ın hedefe yönelik tek şutunu kaydetmedi ve o zamana kadar oyun tamamlandı.

Demek Lampard’ın Liverpool’u hayal kırıklığına uğratma, sinirlendirme ve taciz etme planının suya düştüğü yer burasıydı. Ayrıldığı yer burasıydı ve önümüzdeki altı maçta küme düşme bölgesinden çıkmanın bir yolunu bulmaya çalışırken, bu Everton’ı Şampiyonaya kadar takip etmekle tehdit eden bir zayıflık.

Everton, Ocak ayının başından bu yana yalnızca iki kez bir Premier Lig maçında birden fazla gol atmayı başardı. Bunlardan biri yakın zamanda Burnley’e yenildi ve bu gollerin ikisi de penaltıydı.

Burnley, Pazartesi günkü sonuçların ardından Everton’ın üzerinde ve Lampard’ın takımı bir sonraki topa vurmadan önce Watford’un evinde oynaması nedeniyle, üst bölümün en uzun süre hizmet veren sakini için tehlike açık.

Bu iki kulüp arasındaki artan düşmanlık seviyelerinin bariz olduğu bir günde Everton’ın oyun planını burada suçlamak zordu. Lampard, takımını Liverpool ile maç yapmak için göndermiş olsaydı, oldukça hızlı bir şekilde sahada olacaklardı.

Bu yüzden Everton’ı derin bir şekilde otururken görmek, zaman kaybetmek ve Liverpool’un ritmini bozmaya çalışmak anlaşılabilir bir şeydi. Liverpool topa sahip olduğunda, mavililerin dizilişi hemen hemen 5-4-1’di. Daha az cömert olmak isteseydin 5-5 diyebilirdin ama Anfield’da bunu yapan ilk takım değiller.

Oyalama taktikleri oyunun akışına ve hatta ilk yarıdaki gösteriye pek yardımcı olmadı, ancak bunun üstesinden gelmek hakem Stuart Attwell’e kaldı. Attwell, dilerse, kale vuruşları üzerinde oyalanırken Jordan Pickford’u rezerve edebilirdi. Liverpool taç atışlarında topu iki kez uzaklaştırdığı için erken gelişmiş ama oldukça duygusal Anthony Gordon ile konuşabilirdi. Ama yapmadı ve böyle devam etti.

Bu, bazen ilk yarıyı saran genel kaos duygusuna katkıda bulunsaydı, Everton bunu umursamazdı. Everton bilek güreşi için gelirken Liverpool bir futbol maçı istedi ve hiç kimse biraz olsun şaşırmamalıydı.

Everton’ın bakış açısına göre her şeyi baltalayan şey, alanı ayırdıklarında netlik ve kesinlik eksikliğiydi. Genellikle Gordon’un hızı ve cesur koşusu ya da Alex Iwobi’nin becerisi ya da Abdoulaye Doucoure’un uzun bacaklı gücü ile gelen fırsat anları vardı. Ama tanrım, Everton’da bir forvet, bir odak noktası yoktu. Tanrım, yaralı Dominic Calvert Lewin’i kaçırdılar.

Brezilyalı Richarlison, daha az yetenekli defans oyuncuları için baş etmesi gereken bir baş belası olabilir. Bırakın ona karşı oynamayı izlemek bile yeterince zor. Ancak burada, Virgil van Dijk’i veya giderek etkileyici Joel Matip’i şımartamayan Richarlison, ekibinin amacını gerçekten ilerletmek için yerde veya Attwell’in kulağında çok fazla zaman harcadı. Richarlison bu sezon ligde açık maçtan beş gol attı ve bu yeterli değil.

Bu oyun boyunca, Everton’ın umudu, Liverpool’u garip bir şeyin olduğu noktaya kadar hayal kırıklığına uğratabilecekleri yönünde kaldı. Bunu tehdit eden anlar oldu. Örneğin, Matip kolunu 0-0’da çektiğinde Gordon muhtemelen bir ceza almalıydı.

Ancak Liverpool, bir buçuk saatliğine reddedilemeyecek kadar iyi – kadroları çok derin ve çeşitli – bir buçuk saat boyunca reddedildi ve Klopp’un 30 dakika kala akıllı oyuncu değişiklikleri takımının seçeneklerini arttırdığında, komşularını süpürmek için gerçek benliklerinden bir parça buldular. onların toprağı.

Everton’ın Premier Lig haritasından çıkıp çıkmayacağı henüz belli değil, ancak bu çok önemli bir gün gibi geldi. Burnley Cumartesi günü Watford’u evinde yenerse, Everton ertesi gün Chelsea ile karşı karşıya geldiklerinde beş puan geride olacak ve eğer durum buysa, iki maç birdenbire yetersiz rahatlık gibi hissedecek.

Burada Stanley Park’ın karşısında Everton’ın yüzünün bir tarafını gördük ama şimdi ile Arsenal’deki sezonlarını bitirecekleri 22 Mayıs arasında bize başka bir şey sunmaları gerekiyor.

Everton ancak öne çıkıp kendi kaderlerinin kontrolünü ellerine aldıklarında hayatta kalacak. Sean Dyche’ı görevden aldığından beri Burnley’nin başardığı şey bu ve önümüzde duranın şeklini büyük ölçüde değiştiren de bu.